Soms belanden er wel eens cd’s van jazzmuzikanten in de brievenbus waar je nog nooit van hebt gehoord, maar het wordt pas echt spannend als blijkt dat ze fantastische muziek maken en dat is nu het geval bij deze Amerikaanse altsaxofonist Nicholas Brust. Hij is een Eastcoaster en studeerde aan het New England Conservatory en deed daarna de nodige ervaring op in het jazzmekka New York. De souplesse en de sound, maar ook de opbouw van de composities klinken verduiveld professioneel, terwijl op uitzondering van een EP uit 2015, dit toch echt zijn albumdebuut is. De titel van het album “Frozen in time” lijkt te duiden op een vorm van terugkijken, jazz van vroeger dus maar dat is geenszins het geval, ik veronderstel dat hier bedoeld wordt dat de muziek van Brust bijna filmisch werkt alsof de tijd wordt stilgelegd zoals bij een foto of film. De muziek past wel in de jazztraditie en doet vooral denken aan de jaren ’60 en de bloeiperiode van het Blue Note label, in mijn optiek een van de vruchtbaarste en beste periode in de jazz, geen probleem dus. De kwaliteit van dit album is zeker ook te danken aan de sterke bezetting van het quintet, naast Brust op altsax zijn te horen gitarist Ben Eunson, pianist Tuomo Uusitalo, Josh Allen op contrabas en Jay Sawyer op slagwerk.

Het album begint met “Work Ahead” het is een verwijzing naar de uitdaging voor jazzmusici om naar New York te gaan met zijn uitgelezen jazzscene, al sinds de jaren ‘30 het epicentrum voor vernieuwing in de jazz. Het nummer is mijn muzikale weergave van mijn ervaringen met de combinatie van strijd en beloning, aldus Brust in het cd boekje. Over “Brooklyn Folk Song” vertelt hij “ik bracht mijn eerste 5 jaar in New York door in verschillende buurten in Brooklyn en rende regelmatig door Prospect Park, als ik dit nummer speel, stel ik me voor dat ik door het park ren in een lichte regen, natte bladeren onder mijn voeten, omringd door oranje-rode bomen”. “Hymnal for those in need” schenkt aandacht aan de vele onrechtmatigheden in de wereld, de opkomst van Trump, diegenen die leven van dag op dag zonder te weten waar hun volgende maaltijd vandaan komt, de kinderen die van hun ouders werden gescheiden aan de grens tussen Mexico en de V.S. etc. De bravoure waarmee Nicholas speelt is bewonderenswaardig, hij klinkt als een ervaren rot gepokt en gemazeld met een karrevracht aan ervaring. Zijn loepzuivere toonvorming dwingt bewondering af, zijn geluid staat als een huis, hij speelt altsax en geen tenor maar toch doet hij me denken aan Sonny Rollins, diens inventiviteit en klankkleur. Beb Eunson op el. gitaar vormt ook een belangrijke schakel in het geslaagde geluidsbeeld van de groep. Zonder meer een prachtig album en een aanrader voor een ieder die de jazz een warm hart toedraagt.

Jan van Leersum.

.